Denize aşık gam kuşu

BUTİMAR

Orta Asya, Mezopotamya, Kafkaslar, Anadolu… ölümsüz efsanelerin kutsal toprakları. Bazen bir kuşun kanadında, kimi zaman çok başlı yılanın çıngırağında, şahlanan atın yelesinde, taşın kovuğunda, rüzgarın serininde,  çoğu zaman dağın yücesinde… efsaneler.

“Işık doğudan yükselir” misali efsaneler. Yüzlerce yıl öncesini bugüne belki de bugünü yüzyıl sonraya taşıyacak efsaneler. Geçmişle kurduğumuz en mistik en masalsı bağımız. Bu sayımızda sizlere İran Mitolojisinde yer alan, bizde de filmlere, şiirlere konu olmuş denize meftun Butimar Kuşu’nun efsanesini derledik.

Pers mitolojisinde adı geçen Butimar kuşu, denize aşık bir su kuşudur. Her gün yakamozlarını dahi seyreylediği denizin adeta bekçiliğini yapar. Ve her daim dertlidir. "ya biterse, ya kurursa" diye diye kendini yer bitirir. Öyle ki bu halinden dolayı “Gam Kuşu” olarak bilinir halk arasında.

"Her gün gördüğüm bu uçsuz bucaksız deniz, bir gün kurursa, ben ne içerim?" diye düşünüp kenarından ayrılmadığı denizin tek damlasını dahi içmez; ta ki susuzluktan ölene dek. Susuzluktan kurumaya yüz tuttuğu anda bile, ihtiyacı olanın çok çok azını içip aza kanaat getirir. Böylelikle çok olana da erişeceğini düşünür.

Meftunu olduğu denizi görüp sürekli dertlenen ve derdine çare bulamayan Butimar, divan edebiyatında aşık- sevgili ikilisini betimlemede kulanılan önemli öğelerden biri oluverir. Aşığına yüz verip vermeme arasında gidip gelen bir sevgili ve sevgisine istediği karşılığı bulamayan, her daim dertli olan ve bundan pek de şikayetçi görünmeyen bir âşık; Butimar.

Tutkunun, kanaatin ve düşkünlüğün simgesi Butimar.